Otwarcie szachowe

Teoria otwarć szachowych

W większości szachowych partii można wyróżnić jej trzy fazy: otwarcie (debiut), grę środkową i końcową. Zazwyczaj trudno jest jednoznacznie określić, kiedy kończy się otwarcie, a zaczyna gra środkowa. Można przyjąć w uproszczeniu, że otwarcie to kilkanaście lub dwadzieścia kilka pierwszych posunięć w partii. Teoria otwarć opiera się na doświadczeniach wielu pokoleń szachistów i analizie milionów partii szachowych. Arcymistrzowie znają wybrane otwarcia wraz z pobocznymi wariantami nawet do trzydziestego posunięcia. Nie znaczy to, że można nabyć takie umiejętności poprzez proste zapamiętanie sekwencji posunięć, ponieważ liczba wariantów jest zbyt duża. Mistrzowska biegłość w rozgrywaniu otwarć wymaga wieloletnich żmudnych studiów i zbierania doświadczeń w grze praktycznej.

Teoria otwarć szachowych ma pięćsetletnią tradycję. Pierwsze podręczniki szachowe Luisa Luceny i Pedra Damiana z przełomu XV i XVI wieku zawierały opisy stosowanych ówcześnie otwarć i ogólniejsze wskazówki dotyczące rozgrywania początkowej fazy partii. Manuskrypty Gioacchina Greca z początku XVII wieku to bogaty zbiór różnych otwarć, który dziś nazwalibyśmy przeglądem pułapek debiutowych. Do końca XIX wieku mistrzostwo w grze szachowej pojmowano głównie jako umiejętność przeprowadzenia szybkiego kombinacyjnego ataku, co miało swoje odzwierciedlenie w sposobie rozgrywania debiutów. Idee gry pozycyjnej, stosowane w praktyce przez pierwszego oficjalnego mistrza świata Wilhelma Steinitza zrewolucjonizowały ogólne rozumienie szachowego otwarcia. W latach dwudziestych XX wieku duży wpływ na rozwój teorii debiutów mieli hipermoderniści Aron Nimzowitsch i Richard Réti, których szachowe podręczniki miały niemal naukowy charakter. Wiele w tej dziedzinie współczesne szachy zawdzięczają kolejnym mistrzom świata, zwłaszcza Michaiłowi Botwinnikowi i Garriemu Kasparowowi, znanym z niezwykle starannego i kreatywnego przygotowania debiutowego. W drugiej połowie XX wieku wzrastająca liczba szachowych publikacji oraz rozegranych partii w coraz liczniejszych turniejach szachowych spowodowała lawinowy przyrost dogłębnie przeanalizowanych wariantów. Gruntowne opanowanie tej wiedzy przez jednego człowieka stało się niemożliwe. Dzisiaj tylko najwybitniejsi arcymistrzowie mogą stawić czoła programom komputerowym, które korzystają z dorobku pokoleń zapisanego cyfrowo w ich książkach otwarć.

Repertuar debiutowy

W praktyce turniejowej pierwsze posunięcia w partii są zazwyczaj wykonywane dość szybko. Szachiści mają przygotowane zestawy otwarć i wariantów, w których czują się biegli i dążą do skierowania przebiegu gry na tory sobie dobrze znane. Zestaw otwarć, które szachista gra najczęściej nazywamy jego repertuarem debiutowym. Na wyższym poziomie mistrzowie, znając repertuar debiutowy swoich przeciwników, przygotowują konkretne warianty przeciw konkretnym rywalom. Czasami próbują zaskoczyć przeciwników posunięciem, które wcześniej nie było znane w praktyce, dokładnie przeanalizowanym w zaciszu domowym. Takie nowe posunięcie, które otwiera nowe możliwości w znanym otwarciu nazywa się nowinką. Doświadczeni mistrzowie dysponują również bogatym repertuarem pułapek debiutowych, skutecznych przeciw słabszym graczom.

Rodzaje otwarć

Tradycyjny podział otwarć szachowych rozróżnia debiuty otwarte, półotwarte i zamknięte w zależności od pierwszego posunięcia. Te nazwy rodzajów debiutów są nieco mylące, ponieważ sugerują, że w niektórych debiutach szybko dochodzi do otwarcia pozycji, w innych pozycja długo pozostaje zamknięta (otwarta pozycja charakteryzuje się brakiem pionów w centrum i otwartymi do ataku kolumnami). O ile to stwierdzenie jest prawdziwe, o tyle nie przystaje do tradycyjnego podziału debiutów. W wielu wariantach debiutów otwartych nie dochodzi do szybkiego otwarcia pozycji. I odwrotnie, niektóre warianty debiutów zamkniętych charakteryzują się szybkim otwarciem pozycji. Przykładowo, w obronie skandynawskiej, która nominalnie należy do debiutów półotwartych, czarne od pierwszego posunięcia dążą do otwarcia pozycji. Należy zatem nazwy rodzajów debiutów traktować umownie.

Debiuty otwarte

Otwartymi nazywamy wszystkie debiuty, w których białe zaczynają ruchem 1.e4 a czarne odpowiadają symetrycznym ruchem 1...e5. Wśród debiutów otwartych są klasyczne otwarcia:

* partia hiszpańska,
* partia włoska,
* gambit królewski,
* obrona dwóch skoczków,
* partia rosyjska,
* partia szkocka,
* partia wiedeńska.

Debiuty półotwarte

Debiuty, w których po ruchu białych 1.e4 następuje inna niż 1...e5 odpowiedź czarnych noszą nazwę półotwartych. Najbardziej popularne debiuty półotwarte:

* obrona sycylijska,
* obrona francuska,
* obrona Caro-Kann,
* obrona skandynawska,
* obrona Alechina,
* obrona Pirca.

Debiuty zamknięte

Debiuty zamknięte charakteryzują się innym niż 1.e4 pierwszym ruchem białych. Debiuty zamknięte to, między innymi:

* gambit hetmański,
* obrona królewsko-indyjska,
* obrona hetmańsko-indyjska,
* partia angielska,
* obrona Nimzowitscha,
* obrona holenderska,
* partia katalońska,
* obrona Grünfelda,
* otwarcie Rétiego.

Ze względu na rosnącą liczbę znanych wariantów tradycyjny podział otwarć jest niewystarczający do precyzyjnego ich usystematyzowania. Encyklopedia otwarć szachowych wprowadziła inny, bardziej precyzyjny sposób kodowania rodzajów debiutów.

Trudności w kodyfikacji otwarć szachowych sprawia fakt, że czasami do tej samej pozycji na szachownicy dochodzi się poprzez zastosowanie różnej kolejności posunięć. Taka sytuacja nazywana jest transpozycją otwarcia.

ECO - http://www.ficgs.com/directory_openings.html
Wikichess - http://www.ficgs.com/wikichess.html